Het is alweer een week geleden dat ik een blogpost heb geschreven, maar dat wilt niet zeggen dat ik niets te vertellen heb. Deze week was namelijk een enorm bewogen week. We hebben enerzijds afscheid moeten nemen van 3 vrijwilligers op ABC's and Rice, maar anderzijds kregen we ook een hallucinant verhaal te horen.
Afscheid
Zoals ik al zei hebben we afscheid moeten nemen van 3 vrijwilligers. Een daarvan is Eva. Eva is dinsdag naar huis vertrokken na een hele lading slecht nieuws. Als ik haar was, had ik dezelfde beslissing genomen, maar natuurlijk is het niet leuk om je ervaring hier stop te zetten. Haar avontuur in Cambodja was nog maar net gestart, net als het mijne, dus ik kan me voorstellen hoe het moet zijn om te vertrekken voor je iets hebt afgerond.
Nu zij weg is, wilt het zeggen dat ik alleen in een klas zal staan, maar ook alleen terug naar huis zal moeten keren. Aan de ongerusten: 'Geen zorgen! Ik heb al eens het vliegtuig alleen genomen. Ik weet zeker dat alles in orde komt!' Het eerste deel van mijn reis, naar Bangkok, zal dan ook wat vroeger vallen zodat er zeker niets mis kan gaan!
We konden nog niet wennen aan het feit dat ze weg was of we moesten al afscheid nemen van Josh en Jona. Ik heb misschien nog niets geschreven over hen op mijn blog, maar in realiteit praatte ik elke dag met hen sinds ik hier ben aangekomen. Josh was dan ook mijn contactpersoon, al van voor mijn avontuur begon. Het was dus heel raar en emotioneel om van hem afscheid te moeten nemen. Zeker met al de wenende kindjes, prachtige tekeningen en het afscheidsritueel was het niet gemakkelijk. The office is nu enorm leeg zonder hen!
Mensen met een schokkend verhaal
De dag van het afscheid van Josh en Jona, woensdag, vond er een gesprek plaats met een vrouw met haar zoontje. Hun verhaal heeft me dan ook enorm geraakt. De twee leefden al 3 jaar op straat. Ze trokken van stad tot stad en verbleven op plaatsen waar er genoeg 'afval' was en waar ze dus nog wat eten zouden kunnen vinden. Als een stad niet meer veilig was, trokken ze naar een nieuwe plek.
Normaal worden de verhalen van de mensen volledig gescreend, maar deze keer was het anders. Onmiddellijk zijn alle vrijwilligers in gang geschoten. 2 van hen zijn op zoek gegaan naar een woning, anderen zorgden voor kleding voor de mama en haar zoon... Op 5 uur tijd had dit gezin een woning, had de mama op een job op de school, kon haar zoon eindelijk terug naar school gaan, hadden ze opnieuw kleding... Hoe Tammy en de vrijwilligers van ABC's and Rice zo veel kunnen betekenen voor een gezin en op zo korte tijd hun leven helemaal om te gooien, zoiets maakt me zo emotioneel! Dit is een verhaal om nooit meer te vergeten!
Rijstdag
Deze week was het ook rijstdag. Op basis van het aantal dagen dat de kinderen naar de school zijn gekomen, krijgen ze een hoeveelheid rijst mee naar huis.
Dat wilt zeggen dat we al rijst moeten hebben. Een heel aantal donors hebben genoeg geld gestort om 2 maand rijst te kunnen geven aan alle kinderen. Om hen te bedanken hebben we met de hele school 100 armbandjes gemaakt.
De dag voordien zijn enkelen van de donors komen helpen met het vullen van de rijstzakken. Voor 100 kinderen is dit weliswaar heel wat werk, maar werk waarvan je weet dat kinderen nu een hele tijd eten hebben.
Toen we de rijstzakken konden uitdelen aan de kinderen werd er eigenlijk een magisch moment gecreëerd. De kinderen waren zo blij! Al was het wel nog zonde om te zien, want de kleintjes hadden enorm veel moeite met het dragen van de 6, 7 of 8 kg zakken!
Daarnaast brak het wel mijn hart dat de kinderen die niet genoeg naar school geweest waren gewoon niets kregen, hun beteuterde gezichtjes... Dit is echter broodnodig, omdat ze anders elke maand niet genoeg naar school komen of sommige mensen enkel de rijst zouden komen ophalen en hun kinderen niet meer naar school laten komen. Vaak is het niet dat de kinderen niet willen, maar dat ze niet mogen van de ouders, omdat ze moeten werken. Dit is dus een goede oplossing om de ouders te stimuleren om hun kinderen tóch naar school te laten komen.
